Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/80

 — Lecz...
 — Lecz co?...
 — Myślałem iż byłaś wczoraj w Paryżu.
 — O której godzinie?
 — O tej, o której udałaś się niby na spoczynek.
 — Byłam istotnie w Paryżu. Ależ czy się nie powraca z Paryża?
 — Ale o której godzinie?
 — Aha! chcesz wiedzieć o której powróciłam?
 — Tak.
 — Nic łatwiejszego, Najjaśniejszy Panie.
 Królowa zawołała:
 — Pani Misery?
 Pokojowa ukazała się.
 — O której Rodzinie powróciłam wczoraj z Paryża?
 — Około ósmej, Najjaśniejsza Pani.
 — Niepodobna — rzekł król — mylisz się, pani Misery; dowiedz się lepiej.
 Służebna, sztywna i prosta, zwróciła się do drzwi.
 — Pani Duval! — zawołała.
 — Słucham! — odpowiedziano.
 — O której godzinie, Jej Królewska Mość, powróciła wczoraj z Paryża?
 — Około ósmej, proszę pani — odrzekła druga pokojowa.
 — Mylisz się pani Duval — powiedziała pani Misery.
 Pani Duval zbliżyła się do okna przedpokoju i zawołała:
 — Laurent!
 — Co to za Laurent? — zapytał król.
 — Odźwierny przy drzwiach, któremi Jej Królewska Mość powróciła.
 — Laurent! — wołała Duval — o której godzinie Najjaśniejsza Królowa raczyła powrócić wczoraj?
 — O ósmej — odpowiedział odźwierny z dołu.
 Król się zamyślił.
 Pani Misery i Duval wyszły z pokoju.
 Małżonkowie zostali sami.
 Ludwik XVI starał się pokryć pomieszanie: Marja Antonina nie robiła mu wymówek — rzekła tylko chłodno:
 — No cóż, Najjaśniejszy Panie, co pragniesz wiedzieć jeszcze?