Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/10

księciem Andegaweńskim; jechałem wtedy w milczeniu.
 O świcie przybyliśmy do Châtre, lecz zamiast udać się do wsi, skierowaliśmy się do samotnego domku.
 Zatrzymałam konia.
 — Gdzie jedziemy? — zapytałam.
 — Słuchaj pani — mówił hrabia — poznałem twoją roztropność i do niej się odwołuję. Czy możemy, uciekając przed potężnym księciem, stawać w zwyczajnym zajeździe i narażać się na odkrycie? Jednego człowieka snadno przekupić, ale nie wieś całą.
 Usprawiedliwienie hrabiego było dostateczne.
 — Dobrze — odpowiedziałam — jedźmy.
 Ruszyliśmy.
 Oczekiwano nas, jeden ze służących wyprzedził orszak, aby przygotować ciepły pokój i wygodne posłanie.
 — Oto pokój pani — rzekł hrabia — czekam dalszych rozkazów.
 Ukłonił się i pozostawił mnie samą.
 Pierwszem mojem zajęciem było odczytać list ojca. Oto jest, panie Bussy, przeczytaj go i osądź.
 Bussy wziął list i czytał co następuje:
 „Moja najukochańsza Diano, nie wątpię, że ulegając mej prośbie udałaś się z panem de Monsoreau, który ci musiał powiedzieć, żeś miała nieszczęście podobać się księciu Andegaweńskiemu i że on kazał cię porwać i uprowadzić do zamku Beauge; osądź z tego do czego jest zdolny i jaka hańba cię czeka. Jeden jest tylko sposób, aby uniknąć hańby, którejbym nie przeżył, jeśli zaślubisz naszego szlachetnego przyjaciela, bronić cię będzie, jako hrabiny de Monsoreau