Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/17

 — Tak jest, widziałem księcia.
 — W jakiem usposobieniu go znalazłeś?...
 — Książę wątpi.
 — O czem?
 — O pani śmierci...
 — A któż mu o niej mówił?
 — Ja upewniałem go o tem...
 — Gdzież jest teraz książę?
 — Wczoraj wieczorem wrócił do Paryża.
 — Dlaczego tak śpiesznie?...
 — Któż pozostaje chętnie na miejscu, gdzie z jego przyczyny zginęła piękna kobieta?...
 — Czyś go pan widział po powrocie?
 — Właśnie wracam od niego.
 — Czy mówił o mnie?...
 — Nie dałem mu na to czasu.
 — A więc o czem pan mówiłeś?
 — O przyrzeczeniu, jakie mi uczynił.
 — O jakiem?...
 — Przyrzekł mię mianować wielkim łowczym.
 — Tak — rzekłam ze smutnym uśmiechem, — przypominam sobie śmierć mojej biednej Dafny, pan jesteś strasznym myśliwym i jako taki, masz prawo do tej godności.
 — Właśnie nie jako myśliwy mam ją otrzymać, ale jako wierny sługa księcia; nie dlatego, żem na to zasłużył, ale dlatego, że książę nie chce się okazać niewdzięcznym wobec mnie.
 We wszystkich odpowiedziach widać było jakąś złośliwą intencję.
 Milczałam więc przez chwilę.
 — Czy wolno mi pisać do ojca? — zapytałam.
 — Zapewne; ale pomyśl pani, że listy mogą być przejęt.
 — A czy mogę wychodzić?...