Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/48

ROZDZIAŁ V.

PO DWAKROĆ JUŻ WSPOMNIANY

BRAT GORENFLOT

 Po dniu pogodnym, nastał piękny choć zimny wieczór, a noc jeszcze chłodniejsza. Z pod naciśniętych na uszy kapeluszy mieszczańskich, widać było zgęszczoną parę, ziemia skrzypiała pod nogami, jednem słowem był to piękny wiosenny przymrozek, który podwójny nadaje powab róży, postawionej w oknie zajazdu.
 Chicot, wszedłszy do sali, spojrzał po wszystkich kątach, a nie znajdując pana Klaudjusza, udał się poufale do kuchni.
 Gospodarz zajęty był czytaniem pobożnem, w ogromnej rynce gotowało się mięsiwo, na silnym ogniu zapach rozchodził się po izbie.
 Na odgłos wejścia Chicota, pan Bonhommet podniósł głowę.
 — Ach! to pan — rzekł, zamykając księżkę — życzę zdrowia i smacznego apetytu.
 — Bardzo dziękuję za dobre życzenie, ponieważ to obydwom nam korzyść przynieść może... lecz to zależy...
 — Od czego zależy?...
 — Wiesz pan, że sam jeść nie lubię.
 — Jeśli koniecznie potrzeba, będę jadł z panem.
 — Dziękuję, mimo że wiem, jakim jesteś dobrym współbiesiadnikiem, kogo innego ja szukam, mój panie
 — Może brata Gorenflota?... — zapytał Bonhommet.
 — Tak jest; może już wieczerzał?...
 — Jeszcze nie; śpiesz się pan jednak.