Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/63

stkie ówczesne, miała kryptę, czyli kaplicę podziemną.
 Trzy tylko lampy oświetlały świątynie, jedna była zawieszona w pośrodku chóru, dwie inne, w równej odległości pośród nawy.
 Słabe to światło, nadawało jakąś majestatyczność gmachowi.
 Chicot musiał naprzód przyzwyczaić oczy do ciemności, następnie, przeliczył mnichów.
 Było ich stu dwudziestu w nawie, dwunastu w chórze, razem stu trzydziestu dwóch.
 Chicot widział z radością, że nie on ostatni połączył się z braćmi „Ligi“.
 Po nim weszło jeszcze trzech mnichów w szarych sukniach.
 Mały mniszek, zapewne jak sierota wychowany przez zakon, obszedł kaplicę, aby się przekonać, czy każdy jest na swojem stanowisku.
 Po skończonym przeglądzie, porozmawiał z trzema przybyłymi na ostatku.
 — Jest nas stu trzydziestu sześciu — rzekł jeden mnich głosem mocnym — to liczba parzysta.
 Natychmiast podniosło się stu dwudziestu mnichów, klęczących w nawie, i zajęli miejsca w stalach.
 Zaraz potem dało się słyszeć skrzypienie wrzeciądzy; drzwi zamknięto.
 Chicotowi serce mocno bić poczęło i aby nieco przyjść do siebie, usiadł w cieniu pod amboną, skąd dokładnie mógł widzieć owych trzech mnichów, na ostatku przybyłych.
 Podano im krzesła, jakby trzem sędziom.
 Gdy szmer ucichł, mały dzwonek odezwał się po trzykroć.