Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/154

zwyciężyć uczucie senności.
 — Tak jest, mimo iż czynię, co mogę, by przedtem zasnąć.
 — Potem zdaje ci się, że drzwi się otwierają?
 — Tak, chociaż zawsze zasuwam rygle.
 — Odczuwasz kłujący ból na szyi?
 — Tak, choć zaledwie widać ślad rany.
 — Pozwól, iż to obejrzę.
 Wykręciłam głowę, by mógł się ranie przyjrzeć.
 — Jadwigo — rzekł po chwili — zbadawszy rankę — czy masz do mnie zaufanie?
 — I o to pytasz?
 — Czy wierzysz we mnie?
 — Jak w świętą Ewangielję!
 — A więc, Jadwigo, daję słowo, przysięgam ci — że ani ośmiu dni nie przeżyjesz, jeśli zaraz nie uczynisz tak, jak ci powiem!
 — A jeśli zechcę to uczynić?
 — Jeśli tak uczynisz, — to może będziesz uratowana.
 — Może?
 Na to pytanie nic nie odrzekł.
 — Cokolwiek się stać ma, Gregorisko. zrobię wszystko, co zechcesz.
 — A zatem, posłuchaj mię, przedewszystkdem zaś — nie lękaj! się. W kraju waszym, oraz na Węgrzech i w naszej Rumunii istnieje pewne wierzenie...
 Zadrżałam, gdyż owo wierzenie przyszło mi właśnie na myśl.
 — Ach, — już wiesz, o czem chcę mówić?
 — Tak jest, — widziałam w Polsce ludzi, podległych temu strasznemu przeznaczeniu.
 — Chcesz mówić o wampirach, nieprawdaż?
 — Tak, będąc jeszcze dzieckiem widziałam, jak na cmentarzu wioski, należącej do mego ojca, wykopano zwłoki czterdziestu ludzi, zmarłych w ciągu czternastu dni, niewiadomo z jakiego powodu. Ż pośród tych trupów, siedemnaście nosiło wszel-