Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/151

mój miody przyjacielu, nazywaj się, ubieraj, jak chcesz; mów jakim ci się podoba głosem, zawsze jednak będziesz wicehrabią de Cambes!
 — De Cambes! — zawoła! młody podróżny.
 — A! uderza cię pani to nazwisko! miałażbyś go znać?
 — Jest to młodzieniec, dziecko prawie?
 — Siedemnaście, ośmnaście najwięcej lat mieć mogący.
 — Blond włosy?
 — Tak.
 — Z wielkiemi błękitnemi oczyma?
 — Tak.
 — Jestże on tutaj?
 — Jest.
 — I mówisz pan, że...
 — Przebrany jest za kobietę, jak ty, pani, za mężczyznę.
 — Poco on tu przyjechał? — zapytał młody podróżny z gwałtownością i pomieszaniem, które zaczęły być coraz widoczniejsze, w miarę, jak Cauvignac machał rękami i mówić przestawał.
 — Utrzymuje on — rzekł Cauvignac, wymawiając z przyciskiem każdy wyraz — że jakiś przyjaciel tu wyznaczył mu schadzkę.
 — Przyjaciel?
 — Tak.
 — Szlachcic?
 — Zapewne.
 — Baron?
 — Być może.
 — A jakże się nazywa?
 Cauvignac zamyślił się; w głowie jego po raz pierwszy zabłysła jakaś myśl szczęśliwa, która w nim widoczną zmianę zrządziła.
 — O!... — pomyślał — wybornie można ich schwytać w sidła.
 — A jakże się on nazywa? — powtórzył młody podróżny.
 — Zaraz — odrzekł Cauvignac — zaraz... nazwisko jego kończy się na „olles“.
 — Canolles!... — zawołał podróżny i usta jego śmiertelną okryły się bladością, a wtedy czarna maska, strasznie odbijała od matowej bladości twarzy.
 — Aha! tak, Canolles — powtórzył Cauvignac, śledząc