Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/162

bów); pogruchoczą mi te małe nogi, któremi się tak pyszniłem i pokaleczonego oddadzą na pastwę szczurów i żab. Zostanę na całe życie krzywonogim, jak książę de Conti, z czem, przyznam się, nie bardzo jest do twarzy.
 Oprócz komendanta, szczurów, żab i dybów, są jeszcze rusztowania, na których ścinano głowy buntownikom; szubienice, na których wieszano zdrajców, place broni, na których rozstrzeliwano zbiegów. Lecz wszystko to, w porównaniu z krzywemi nogami, niczem było dla takiego, jak Canolles młodzieńca.
 Dlatego postanowił upewnić się i zadać swemu towarzyszowi niektóre w tym przedmiocie pytania.
 Okrągłe oczy, noc orli i niezadowolone oblicze towarzysza, odstręczały więźnia od rozmowy. Jednakowoż, jakkolwiekby zimną była twarz czyja, niepodobieństwem jest, aby się ona czasami wypogadzać nie miała. To też Canolles korzystając z chwili, kiedy na ustach jego dozorcy zabłysł przelotny uśmiech, zapytał go:
 — Panie!...
 — Co pan rozkaże?...
 — Wybacz pan, jeśli mu przerwę jego dumania.
 — Nic to nie szkodzi, ja nigdy nie dumam.
 — Do djabła! Jakże szczęśliwe usposobenie!
 — Wcale się na to nie żalę.
 — Co do tego, nie jestem panu podobny... ja bowiem wielką mam chęć pożalić się.
 — O cóż takiego, panie?...
 — Że mnie tak nagle schwytano, w chwili, gdy najmniej o tem myślałem, i że mnie wiozą niewiadomo dokąd.
 — Owszem panie, wiesz dokąd, bo ci to już raz mówiono.
 — Tak, prawda. Zdaje się, że jedziemy na wyspę Saint-George?
 — Tam właśnie.
 — Czy długo tam zostanę?
 — Nie wiem tego, panie.
 — Czy wyspa Saint-George bardzo jest brzydka?
 — Jakto! pan nie znasz tej fortecy?
 — Wnętrza jej nie znam, bo nigdym do niej nie wchodził.