Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/193

 — Nie, nie — zawołała Klara — przedewszystkiem zajmiemy wyspę Saint-George!
 Na wykrzyknik ten, pochodzący z serca wicehrabiny, obie damy obróciły się. Lent zaś spojrzał na Klarę z taką uwagą, z jaką zwykł patrzeć tylko książę de la Rochefoucault.
 — Czyż nie słyszałaś, co mówił Lenet — powiedziała księżna — że forteca jest niezdobytą.
 — Być może — odrzekła Klara — lecz ja sądzę, że ją zdobędziemy.
 — Czy pani plan już ułożyłaś? — zapytała margrabina, bojąc się, czy nie znajdzie nowej rywalki.
 — Być może — odpowiedziała Klara.
 — Lecz — rzekła z uśmiechem księżna — jeśli wyspa Saint-George tak drogo kosztuje, jak mówi Lenet, to może nie będziemy w stanie jej kupić.
 — Nie kupimy jej — powiedziała Klara — a pomimo to ona jednak naszą będzie.
 — A więc siłą ją zdobędziemy — podchwyciła margrabina de Tourville — a!... moja przyjaciółko, powracasz do mojego planu.
 — Tak, tak — odrzekła księżna. — Poślemy Richona oblegać Saint-George; on jako tutejszy, zna miejscowość, i jeśli kto może owładnąć tą fortecą, to pewnie on jeden tylko!
 — Nim użyjemy tego środka — powiedziała Klara — pozwólcie mi działać samej, jeśli zaś zamiar mój nie powiedzie się... wtedy róbcie panie co wam się podoba.
 — Jakto! — spytała księżna zdumiona — ty pojedziesz na wyspę Saint-George?
 — Pojadę!
 — Sama?
 — Z Pompéem.
 — Bez obawy?
 — Pojadę w charakterze parlamentarza, jeśli tylko Wasza książęca mość zechcesz mi udzielić instirukcyj potrzebnych.
 — A!... to będzie coś nowego!!... — zawołała margrabina — zdaje mi się, że dyplomaci nie kształcą się w jednej chwili, i że długo bardzo naukę tę nabywać trzeba.
 — Chociaż ja nic nie umiem — odpowiedziała Klara — spróbuję jednak, jeśli tylko księżna pozwolić raczy.