Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/392

z wyarzem obojętnym,p ostępował Lenet, drżąyc i zmieniony.
 Za pierwszem spojrzeniem na niego, Canolles domyślił się, że nie było dlań nadziei żadnej.
 — I cóż? — zapytała wicehiabina, przystąpiwszy gwałtownie do Leneta.
 — I cóż — wyjąkał Lenet — księżna jest zakłopotaną...
 — Zakłopotana! — krzyknęła Klara — co to znaczy?
 — To znaczy, że się pytała o panią — odrzekł książę że chce z nią mówić.
 — Czy to prawda, panie Lenet?... — rzekła Klara, nie troszcząc się bynajmniej, że tem zapytaniem zniewagę wyrządzała księciu.
 — Tak, pani — wyjąkał Lenet.
 — Ale on?
 — Kto?
 — Pan de Canolles?
 — Pan de Canolles powróci do swego więzienia, a pani przyniesiesz mu sama odpowiedź księżnej.
 — Czy pan z ni mzostaniesz, panie Lenet? — zapytała Klara.
 — Pani...
 — Ty pozostaniesz z nim?
 — Nie opuszczę go.
 — Nie opuścisz pan, przysięgasz?
 — Mój Boże! — mówił do siebie Lenet, patrząc na młodzieńca, oczekującego wyroku i na kobietę, którą mógł zabić jednym wyrazem — ponieważ jedno z nich jest skazane, dozwól Boże, mi przynajmniej ocalić drugie.
 — I cóż, nie chcesz mi przysiądz?
 — Przysięgam ci, pani! — odrzekł Lenet, podnosząc z wysileniem rękę ku sercu, którep ękało z żalu.
 — O! dziękuję panu! — szepnął Canolles — rozumiem cię.
 — Nie dozwalaj jej odejść, nie uścisnąwszy jej — rzekł Lenet.
 Zimny pot wystąpił na czoło Canollesa, uczuł nagle jakąś mgłę zasłaniającą mu oczy; zatrzymał Klarę, która już odchodziła, a udając, że ma jej coś powiedzieć, zbliżył ją do swoich piersi i nachylając się, rzekł jej do ucha.
 — Proś, nie poniżając się; ja chcę żyć dla ciebie.