Strona:PL Edgar Wallace - Czerwony krąg.djvu/103

jej świadectwu. A zresztą, sprawa Barneta jest nad wyraz jasna, gdyż sam widziałem wszystko.
 Yale zachmurzył się.
 — Radbym wiedzieć... — zaczął.
 — Co takiego? — podchwycił Parr.
 — Radbym wiedzieć, czy ta dziewczyna może nam powiedzieć coś bliższego o Czerwonym Kręgu! Mam zamiar wziąć ją do swego biura.
 Parr mruknął coś.
 — Wiem, że pan mnie uważasz za szaleńca, ale w tem tkwi metoda. U mnie nic skraść nie może, natomiast, jeśli jest na służbie Czerwonego Kręgu, zostając pod moim bezpośrednim nadzorem, zdradzi się niezawodnie. Pozatem interesuje mnie bardzo.
 — Czemuż pomagasz jej pan?
 — Bo mnie interesuje! — uśmiechnął się Yale. — Czuję poza nią jakąś tajemniczą siłę... Ona nie działa samoistnie... Poza nią jest...
 — Czerwony Krąg? — dokończył Parr szyderczo.
 — Bardzo możliwe! — odparł Yale z powagą. — W każdym razie pomówię z nią o tem.
 Jeszcze tego samego popołudnia odwiedził ją w mieszkaniu. Służąca wprowadziła go do ślicznego, małego saloniku, a zaraz potem zjawiła się uśmiechnięta Talja.
 — Panie Yale! — spytała. — Czy przybywasz pan, by mnie obdarować kilku dobremi radami?
 — O nie! — rzekł ze śmiechem. — Przyjeżdżam ofiarować pani posadę u siebie.
 Uniosła brwi.
 — Potrzebujesz pan pomocnicy? — spytała ironicznie. — Czy wychodzisz pan z zasady, że szczury łapie się na myszy? A może też chcesz mnie pan poprawić? Znam ludzi, którzy się tem łudzą.