Strona:PL Edgar Wallace - Czerwony krąg.djvu/201

zgodzili się, bym jechał na wieś. Miss Taljo, nie zechce pani chyba popsuć tak miłego popołudnia. Bardzo by mi była przykrą odmowa. Wysłałem już dwu służących dla poczynienia przygotowań i mam nadzieję pokazać pani domek najpiękniejszy w promieniu stu mil od Londynu.
 Zgodziła się, mówiąc:
 — Dobrze! — gdy zaś wyszedł, obejrzała z zachwytem broń rozwieszoną po ścianach.
 Wróciwszy ubrany w płaszcz, zastał ją przed zbiorem najprzedziwniejszych mieczów i sztyletów wschodnich.
 — Prawda, że piękne? — powiedział. — Szkoda tylko, iż nie mogę pani opowiedzieć dziś ich historji... Któż to zabrał sztylet asyryjski? — zdziwił się nagle.
 Istotnie, na ścianie widniało puste miejsce, a mała etykietka zwracała uwagę na stratę.
 — Zauważyłam już sama, że tu czegoś brak! — rzekła.
 Mr. Willings zmarszczył brwi.
 — Może go wziął do wyczyszczenia któryś ze służących? — powiedział. — Chociaż poleciłem wyraźnie czynić to tylko w mojej obecności. Zbadam to po powrocie! — dodał po chwili wahania i zaprowadził ją do wozu.
 Strata nie przestawała go niepokoić i znaczna część rozradowania znikła.
 — Pojąć nie mogę! — powiedział, gdy jechali przez Barnet. — Wiem napewne, że sztylet tam był wczoraj jeszcze. Pokazywałem go Sir Tomaszowi Summers, którego bardzo interesują tego rodzaju wyroby ze stali. Nikt ze służby tknąćby go nie śmiał.
 — Był może ktoś obcy w pokoju? — spytała.
 Potrząsnął głową.
 — Tylko urzędnik z prezydjum policji, a on go nie zabrał napewne. Tkwi w tem jakaś drobna tajemnica. Ale odłóżmy ją na potem.