Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Dwa bieguny.djvu/084

głębokim ukłonem, na tłumne zapytania Idalki, z zupełną powagą do niej się zwróciłem:
 — Wezwany na sędziego, wyrazić muszę zdanie, że pani popełniła zbrodnię — obrazy majestatu.
 — Jakiego majestatu? — zapytała patrząc mi prosto w twarz rozbłysłemi jeszcze od śmiechu oczyma.
 — Mody — odpowiedziałem.
 Przecząco wstrząsnęła głową.
 — Tego majestatu nie uznaję, najprzód dlatego, że co roku spada z tronu...
 — Le roi est mort, vive le roi! — przerwałem.
 — A potem dlatego, że ludzi ucywilizowanych przerabia na dzikich...
 — A to coś zupełnie nowego!
 — Jakim sposobem dopełnia tej metamorfozy?
 — Takim, że kobieta modnie ubrana jest czasem jak kropla do kropli podobną do zuluski...
 — Jezus, Marja! — syknąłem z przerażeniem.
 — Ja cię dziś chyba wybiję, Sewerko — zawołała Idalka, wstrząsając białemi piąstkami.
 — A ja, w charakterze sędziego, proszę o dowody!
 — Zaraz!