Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Rodzina Brochwiczów t.2 104.jpeg

 — Mamo! powiedz mi, wymień mi wszystko, czego pragniesz dla tego, aby przyszłość moja szczęśliwą była?
 — Dziwne pytanie, Tośko! czyliż nie wiész o tém? czyż nie mówiłyśmy ze sobą o tém wiele razy?
 — Powtórz... powiedz... — z naleganiem szepnęła dziewczyna.
 Pani Natalska uśmiechnęła się teraz do córki tak, jak uśmiecha się matka lub piastuka, gdy pieszczone jéj dziecię napiera się powtórzenia nieraz już opowiedzianéj przez nią bajki.
 — Pragnę — zaczęła na-pół z uśmiechem, na- pół z rozrzewnieniem — abyś kochaną była i kochała, abyś mogła szanować człowieka, który będzie dozgonnym towarzyszem twoim, i nie miała powodu wstydzić się za niego, aby położenie twoje towarzyskie stało zawsze na równi z tém, na jakiém się urodziłaś i wzrosłaś...
 — Mamo, co znaczy w oczach twoich położenie towarzyskie?
 Tym razem pani Natalska zaśmiała się prawie głośno.
 — Dziecko! pytasz tak, jak gdybyś nie znała ludzi, którzy je posiadają!... majątek, naturalnie, urodzenie...
 — A zajęcia?...
 — No i zajęcia także! Zlituj się! a toż natural-