Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.5 105.jpeg

—   97   —

a czoło, zawsze wyniosłe i piękne, pod srebrzystą przysłoną włosów zupełnie już białych, fałdowało się w grube, bolesne zmarszczki.
 Umilkł nakoniec i dlatego tylko zapewne, że w zupełności już zadowolnił potrzebę swą zwierzenia się i skarżenia. Wtedy naprzeciw niego ozwał się szept cichy i drżący:
 — Oj biedny ty, biedny, synku mój! robaczku, gołąbku...
 Milord wstał.
 — O tak! — rzekł, — biedny jestem, bardzo biedny! ale co tam już o tém mówić!
 Zapewne, mówił już dosyć o biédach swych.
 — Teraz, — ciągnął, — trzeba-by pomyśléć o zaradzeniu biedzie ostatecznéj...
 I, stanąwszy przed matką ze skrzyżowanemi na piersi ramionami, wymówił:
 — Czy mamcia wié, że ja do mamci piechotą przyszedłem?
 Za całą odpowiedź, siwe gęste brwi kobiety podniosły się wysoko nad oczyma jéj, nieruchomo w twarz syna wpatrzonemi.
 Milord ciągnął:
 — Sprzedałem powóz mój, konie, meble, nawet psy, wszystko słowem, co lubiłem i do czego przywykłem... a raczéj sprzedał je Taczkiewicz, do którego o to z za granicy pisałem, a pieniądze, które mi za to przysłał, poszły tam, gdzie i inne... Teraz kamienicę