Strona:PL Eugène Demolder - Kwiaciareczka.djvu/22

pędem, ucieka, jakby ją kto gonił. Dopiero za zakrętem zwalnia zadyszana kroku. Poco, do czego się śpieszyć? W skroniach jej huczy, i stara się o niczem nie myśleć. Na rogu stoi obdarty, rozczochrany handlarz i zachwala jakąś wodę, co wywabia plamy. Lucia zatrzymuje się przed nim bezwiednie.
 Wreszcie budzi się z odrętwienia, idzie dalej zwolna, niechętnie. Nareszcie majaczy znana kamienica! Ale mieszkanie zamknięte i puste. Na szczęście klucz wisi u stróża.
 — Cóż to? Lucia chora? — pyta zdumiony staruszek.
 — Głowa mię boli — odpowiada dziewczynka niepewnym, zawstydzonym szeptem.
 Zgrzyt klucza w zardzewiałym zamku, potem popycha drzwi szorstko.
 — Ryby czuć — przebiega w mózgu Luci ostrym bólem.
 Otwiera okno i do izdebki wpada fala mroźnego powietrza. Dziewczynka wchłania je szybko głęboko, spragnionemi piersiami.
 Na schodach rozlegają się głośne, przyśpieszone kroki.
 Po chwili drzwi odmykają się z głuchym łoskotem i na progu staje pani Chalumeau z dużym węgorzem w koszyku. Nie mogła go sprzedać, będzie na kolację.
 — Lucia! Co tu robisz? — odzywa się gniewnie.
 Obrzuca córkę badawczem spojrzeniem, dostrzega ślady łez na twarzy.