Strona:PL Feval - Żebrak murzyn.djvu/128

 Neptun wyjął 12 Napoleonów i pokazał je stangretowi który natychmiast z radością biczem trzasnął.
 — Wielki Boże! pomruknął jakże to dobrze być murzynem! W Saint-Germain en Laye, powóz się zatrzymał dla zmiany koni. Fiakr go wyprzedził, konie zaledwo już dyszały, pot się z nich lał..
 — Czy dwie takie stacye jeszcze odbędą? powiedział z niespokojnością Neptun.
 — Dwie stacye! odrzekł stangret, dwie stacye! Nie podejmuję się w takim razie dowieść cię, choćbyś mi dał i wszystko złoto, któreś mi pokazywał.
 — Jedź tylko! powiedział murzyn, ukrywając niespokojność swoją.
 W tej chwili powóz pocztowy przeleciał lotem błyskawicy obok biednego fiakra.
 — Nie trać odwagi! zawołał Neptun.
 Stangret znowu zaciął konie, które galopem się puściły, ale co raz to bardziej na siłach upadając placu dotrzymać nie mogły. Żebrak drżał z obawy. Chciał różnemi sposobami ożywić biedne zwierzęta i dodać odwagi woźnicy.
 — Bądź tylko wytrwałym, wołał co chwila, na życie twoje zaklinam cię, abyś ich z oka nie spuścił.
 Woźnica co mógł to robił, ale konie coraz bardziej ustawały, i tak już było, iż przy zjeździe z drogi, Neptun stracił powóz z oczu.
 — Nie obawiaj się, rzekł woźnica, dogonimy go jeszcze.
 — Dam ci dziesięć luidorów! jeżeli się z nim połączysz, powiedział Neptun.
 — Dwieście franków, powtórzył woźnica i znowńupo trzy razy zaciął biedne koniska.
 Z bólu podskoczyły naprzód, ale znowTu się zatrzymały,