Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/541

ła, dyszała jak gdyby piersi jej pęknąć miały. Nagle w uniesieniu bohaterskiem, które ją prawie szczęśliwą uczyniło, zbiegła pędem ze wzgórza, przebyła szybko kładkę, ścieżkę, ulicę drzewami wysadzoną, rynek i stanęła przed apteką.
 Nikogo w niej nie było. Już chciała wejść, lecz na odgłos dzwonka mógł ktokolwiek nadejść; wstrzymując przeto oddech, macając po ścianie, wsunęła się za baryerkę, i postąpiła aż na próg kuchni, gdzie paliła się postawiona na kominku świeca. Justyn wynosił właśnie półmisek.
 — Ach, jedzą obiad. Zaczekajmy.
 Chłopak powrócił. Zastukała w szybę. Wyszedł.
 — Klucz! daj mi klucz od góry, gdzie są...
 — Jakto?
 I patrzył na nią, zdumiony bladością jej twarzy, która odbijała swą białością na czarnem tle nocy. Wydała mu się nadzwyczajnie piękną, i wspaniałą jak duch ciemności; nie pojmując czego chciała, przeczuwał coś strasznego.
 Ona jednak powtórzyła prędko, przytłumionym i miękkim głosem:
 — Chcę tego klucza! daj mi go!