Strona:PL Gabriela Zapolska - Utwory dramatyczne T. VII.djvu/242

Ta strona została skorygowana.

RENA (z zaciśniętemi ustami). Nie jestem już nią — możesz to rozgłosić światu. O... niepowątpiewaj. Patrz kwiaty — list możesz przeczytać.
FILA. Chętnie — lubię miłosne korespondencje. Zawsze się tam zbyteczne komiczne słowa wyłowi! (czyta) Hm... hm... (po przeczytaniu) Tak — nie dowodzi chyba dyskrecji Kaswina. Dość jasno zaznaczone co było pomiędzy wami. Hm! no dżentelmen! — I to się chwali.

(bierze list i czyta).

MICHAŁ (w drzwiach). Pan Kaswin.

(wychodzi).

FILA. Dawaj tu pana Kaswina, niech on ci nerwy uspokoi — a potem jest nam w tej chwili choć taki projekt na mężczyznę potrzebny.

SCENA SIÓDMA.
RENA, FILA, KASWIN.
ஐ ஐ

KASWIN (biegnie do Reny i chwyta jej ręce). Są kwiaty?
RENA. Są.

(odwraca się od niego).

FILA (przypatrując się im przez face à main). Nie można powiedzieć aby czułość was udusiła.
KASWIN (zmieszany). Jakto?