Strona:PL Gustawa Jarecka - Szósty oddział jedzie w świat.pdf/27

 Pierwsze ławki podjechały prawie pod katedrę ze wzruszenia.
 — Jedźmy, proszę pani.
 — Koniecznie.
 — To nawet nie tak drogo, może wydadzą zniżki. Jak pan kierownik poprosi, to przecież dadzą.
 Aż pani jak od pszczół musiała się opędzać i podniosła rękę:
 — Cicho.
 Klasa umilkła w oczekiwaniu:
 — Pomyślę o tem, postaram się. Może na zakończenie roku uda się coś zrobić. Ale same pomyślcie, jaka to trudna sprawa, czy będziecie mogły pojechać i czy wasi rodzice będą mogli urządzić wam tę wycieczkę, nawet mimo zniżek kolejowych.
 Wanda nagle z ukosa patrzała w stronę Ojdy. Siedziała w ławce ze spuszczoną głową, ale słuchała uważnie. W palcach kręciła jednak obojętnie obsadkę pióra. Musiała wiedzieć napewno, że nie będzie mogła.
 — A czy mnie tatuś będzie mógł dać tyle ile potrzeba na to? — zamyśliła się smutno Wandzia. Rozumiała dobrze, dlaczego Ojda bawi się obsadką, kiedy wszystkie dziewczynki aż z ławek wyskakują.
 — Proszę pani — spytała nagle głośno — a co mogłybyśmy zrobić same, żeby pojechać, nasz cały oddział?