Strona:PL Gustawa Jarecka - Szósty oddział jedzie w świat.pdf/8

z peronu wchodzili nowi podróżni. To była duża stacja, Włocławek, i Wandzia zapisała ją w notesie.
 Na peronie biegali chłopcy z emaljowanemi menażkami i wołali głośno:
 — Parówki, świeże, gorące parówki!
 Spod pokrywki buchał przyjemny zapach kiełbasek i musztardy.
 Inni roznosili butelki z kolorowemi napojami:
 — Piwo, lemonjada, piwo.
 Migały białe fartuchy roznosicieli i głosy ich mieszały się z nawoływaniem numerowych, z pytaniami o pociągi i łączyły się w żywy gwar podróży.
 Od tych nawoływań obudził się mały Jasio i zaczął głośno wykrzykiwać: „piwo, lemonjada”, potem ruszył na spacer między ławkami i pobudzał wszystkich w przedziale do śmiechu.
 Najdłużej stał przy grubym panu, oglądał go i nareszcie spytał:
 — Co ten pan ma na brzuszku?
 — Cicho Jasiu, cicho — mówiła zawstydzona mama — to dewizka od zegarka.
 Pan śmiał się, aż mu się różowe policzki trzęsły i pozwolił Jasiowi bawić się łańcuszkiem, który zabawnie wisiał na kamizelce.
 Okazało się zaraz, że to pierwszy mieszkaniec Pomorza, którego poznali.
 — My nie takie modnisie jak te z Kongresówki — mówił żartobliwie, tłomacząc się z tej staroświeckiej dewizki.