Strona:PL Helena Pajzderska-Nowelle 148.jpeg

wie, chodźmy teraz wszyscy razem dowiedzieć się jak się ma. Będzie mu przyjemnie.
 — Chodźmy! chodźmy!
 Przez drogę grono troskliwych o zdrowie uczonego powiększyło się jeszcze, tak, że gdy weszli do sieni, ledwo się w niéj pómieścić mogli.
 — Onego nie ma w domu — odpowiedział usługujący mu góral wychodząc na spotkanie gości.
 — Wyszedł?
 — Wyjechał.
 Nastąpiła chwila grobowego milczenia. Poglądano po sobie wzajemnie z osłupieniem.
 — Wyjechał! — powtórzył marszałek pierwszy, odzyskując dar słowa. — Wyjechał, tak nagle!
 — Bez pożegnania! — zawołał ze zgrozą senator.
 — Nie pooddawawszy wizyt! — dorzucił niemniéj zgorszony doktor.
 — Nie przeczytawszy moich poezyi! — pomyślał Anatol Wiesław wznosząc oczy w niebo, jakby je wzywał na świadka tak bezprzykładnego występku.
 — Ładnie nam się wywdzięczył za nasze przyjęcie! — krzyknął pan Gustaw.
 — Nie! tak się postąpić nie godziło! — zawtórował pan Wiktor po raz pierwszy i ostatni,