Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0138.jpeg

pokrywającej coraz obficiej żelazną kratę w oknie, miarkował, że na świecie nadchodzi jesień. Siadywał teraz całymi godzinami na łożu, z łokciami na kolanach, z palcami we włosach, które mu już daleko za ramiona sięgały — i w półśnie, w półodrętwieniu nie podnosił głowy nawet i wówczas, gdy strażnik zagadał do niego, przynosząc spyżę.
 Aż pewnego dnia skrzypnęły wrzeciądze — i znajomy głos zawołał od progu więzienia:
 — Zbyszku!
 — Stryjko! — krzyknął Zbyszko, zerwawszy się z tapczana.
 Maciek chwycił go w ramiona, poczem objął mu jasną głowę dłońmi i począł ją całować. Żal, gorycz i tęsknota tak wezbrały w sercu młodzianka, że począł płakać na piersiach stryjca, jak małe dziecko.
 — Myślałem, że już nie wrócicie — rzekł, łkając.
 — Boć i niewiele brakło — odrzekł Maciek.
 Dopieroż Zbyszko podniósł oczy spojrzawszy na niego, zawołał:
 — A z wami co się stało?
 I patrzył ze zdumieniem na wynędzniałą, zapadłą i bladą, jak płótno, twarz starego wojownika, na jego pochyloną postać i na posiwiałe włosy.
 — Co z wami? — powtórzył.
 Maćko siadł na tapczanie i przez chwilę oddychał ciężko.
 — Co się stało? — rzekł wreszcie. — Ledwiem granicę przejechał, postrzelili mnie w boru