Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0206.jpeg

 Uśmiechnął się na to chory Maćko i po chwili odrzekł:
 — Jeśli opatowe, to może kiedyś będą nasze.
 — Ba! dopieroście mówili o śmierci, — zawołał wesoło Zych — a teraz chce wam się opata przetrzymać.
 — Nie ja przetrzymam, jeno Zbyszko.
 Dalszą rozmowę przerwały im odgłosy rogów w boru, które ozwały się daleko przed nimi. Zych wstrzymał zaraz konia i począł słuchać.
 — Ktoś ci tu chyba poluje — rzekł. — Poczekajcie!
 — Może opat. Toby dobrze było, żebyśmy się zaraz spotkali.
 — Cichajcie-no!
 Tu zwrócił się do orszaku.
 — Stój!
 Stanęli. Rogi ozwały się bliżej, a w chwilkę później rozległo się szczekanie psów.
 — Stój! — powtórzył Zych. — Ku nam idą.
 Zbyszko zaś zeskoczył z konia i począł wołać:
 — Dawajcie kuszę! może zwierz na nas wypadnie! wartko! wartko!
 I porwawszy kuszę z rąk pachołka, wsparł ją o ziemię, przycisnął brzuchem, pochylił się, wyprężył grzbiet, jak łuk, i chwyciwszy palcami obu rąk cięciwę, naciągnął ją w mgnieniu oka na żelazny zastawnik, założył strzałę i skoczył przed siebie w bór.
 — Napiął! bez korby ci napiął! — szepnął Zych, zdumiony przykładem tak nadzwyczajnej siły.