Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0458.jpeg

powtarzał w duszy. Nagle jednak zawstydził się tej prędkiej radości, i zwróciwszy się do Czecha, rzekł:
 — Juści mi go żal, i głośno to przyświadczam.
 — Ludzie mówili, że Niemcy bały się go jak śmierci — odrzekł giermek.
 Po chwili zaś zapytał:
 — Wrócim teraz do zamku?
 — Przez Niedzborz — odpowiedział Zbyszko.
 Jakoż wstąpili do Niedzborza i zajechali przede dwór, w którym przyjął ich stary dziedzic Zelech. Juranda już nie znaleźli, lecz Zelech powiedział im dobrą nowinę.
 — Tarli go tu śniegiem, ledwie nie do kości — rzekł — i wino mu wlewali w gębę, a potem parzyli go w łaźni, gdzie też począł i dychać.
 — Żyje? — zawołał z radością Zbyszko, który na tę wieść zapomniał o swoich własnych sprawach.
 — Żyje, ale czy wyżyje, Bóg wie, bo dusza nie rada z pół drogi wracać.
 — Czemu zaś go powieźli?
 — Bo przysłali od księcia. Co było pierzyn w domu, to go niemi przykryli i powieźli.
 — A nie powiadał o córce nic?
 — Ledwie, że zaczął dychać: mowy nie odzyskał.
 — A inni?
 — A inni u Boga już za piecem. Nie będą