Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0966.jpeg

odrzekł Maćko. — Nie tak, jak wasze moście, którzy, jako słyszę, ranoście wstali.
 — Naprzód przychodzili do nas ludzie tutejsi mianować jeńców — rzekł Zyndram, a potem oglądaliśmy gospodarstwo krzyżackie: Przedzamcze i oba zamki.
 — Tęgie gospodarstwo i tęgie zamki! — mruknął posępnie Maćko.
 — Pewnie, że tęgie. Na kościele są arabskie ozdobności, o których powiadali Krzyżacy, że się takiego murowania od Saracenów w Sycylii nauczyli, a w zamkach komnaty ci osobliwe, na słupcach w pojedynkę, alibo gromadami stojących. Obaczycie sami wielki refektarz. Utwierdzenie też wszędy okrutne, jakiego nigdzie nie masz. Takich murów i kula kamienna, chociażby największa, nie ugryzie. Wiera, iż miło patrzeć...
 Zyndram mówił to tak wesoło, że Maćko spojrzał na niego zdziwiony i zapytał:
 A bogactwo ich, a porządki, a wojska i gości widzieliście?
 — Wszystko nam pokazywali, niby z gościnności, a w rzeczy dla tego, aby serce w nas upadło.
 — No i cóż?
 — A no, da Bóg, że jak przyjdzie wojna, wyrzeniem ich het, za góry i morza, — tam zkąd przyszli.
 A Maćko przepomniawszy w tej chwili o