Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 283.jpeg

 — Nie! mam litość i pytam się tylko.
 Cygan spojrzał na nią z pod brwi nawisłéj i umilkł.
 Szli tak w milczeniu długą chwilę, ale wśród niego zmieniły się twarze i myśli obojga.
 Aza z szyderstwa przeszła w niezwykłe jakieś zadumanie; znać było, że siła ją odstępowała, że uczucie któremu dotąd panowała, brało górę nad postanowieniem: oko się zasłoniło rzęsami i usta zadrżały...
 Tumry z obojętności i odrętwienia przeszedł w rozmarzenie, niemal w szał znowu, z jakim biegł niegdyś nocą do obozowiska... Nie tento już był cygan, który wyszedł z chaty nie swój, zmęczony i zesłabły; pierś mu buchała, a oko gorzéć poczynało. Kiedy dwa ich wzroki znowu się po chwili spotkały niespodzianie z sobą, Aza aż się zlękła tak uczuła się słabą, tak go postrzegła silnym i cofnęła się aż krokiem.
 — Idź do chaty — odezwała się głosem drżącym — idź Tumry do chaty; zobaczymy się jeszcze.
 — Gdzie? kiedy?
 — Nie wiém... nie wiém — spiesznie pragnąc