Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.1,2 256.jpeg

 — No ale te figurki i zagadki?
 — Jakie? żadnych nie było prócz króla pruskiego i Luccheziniego....
 — Ale dygnitarze, posłowie, biskupi, jenerale...
 — Nie przypominam sobie nikogo, chybaby żyd reprezentował ich wszystkich! dajcież mi Waszmość pokój! Była szopka, wół i osiół — może osiół!
 — Jenerale żartujesz z nas sobie!
 — Panie podczaszycu — odezwał się Wojna — do młodszego się zwracając, może ty będziesz na nas łaskawszy, daj nam choćby cztery wiersze żebyśmy o reszcie sądzić mogli.
 — Jakto! — odezwał się zamyślając jenerał — czyżby doprawdy ze czterech wierszy poznać można sprawcę ex ungue leonem...
 — Albo canem, podchwycił złośliwie Trembecki, bo to nie leonińska sprawa, ale canis latrans per plateas.
 Węgierski usta blade zaciął, zżymnął się niewidocznie, ale pokrył gniew śmiechem.
 — I pan szambelan potrafiłbyś doprawdy? — spytał jenerał.
 — Poznam, daj mi choć cztery wiersze...
 Walcząc z sobą widocznie, Baucher się namyślał, ale na nieszczęście pomimo wysiłków nie przychodziły mu na pamięć całkowicie żadne inne, prócz tych, które się jego samego tyczyły; — wahał się więc z ich powtórzeniem. Mógł był opisać najdokładniej wszystkie przeszłoroczne nawet obiady i śniadania zjedzone po domach, ale nie umiał czterech zapamiętać wierszy.
 Tymczasem wszyscy stali z zaostrzoną ciekawością, oczekując skutku jego głębokich rozmysłów. Trembecki czekał także, wiedząc że się czegoś doczeka, jakoż jene-