Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 260.jpeg

 — Że gdyby była liliowa, nie byłby do niej pan podczaszyc tak przylgnął — rzekł jenerał — ale proszę kontynuować.
 Śmiech trochę przerwał mowę, ale orator począł dalej.
 — W liliowej twarzy, w koralowych wargach, w srebrnolitych oczach....
 Jenerał znowu zaprotestował.
 — Patrz-że pan w oczy nie w sufit, to w nich srebra nie znajdziesz.
 — Cóżem ja winien że tak w tekscie stoi.
 — Poprawuj pan tekst...
 — A zatem, kiedy chcecie, w czarnoognistych oczach i piersiach alabastrowych...
 — Daj to Boże! — rzekł jenerał cichuteńko.
 — Alabastrowych — mówił dalej orator — JMpanny Julji. — Niech ustąpi przed nią Diana...
 — Ba, to prawda — szepnął ktoś z tyłu. — Dianie się z nią nie mierzyć, ta Endymionów sobie nie żałuje.
 — Niech Kalipso i z swoją Dydoną za piec się schowa, żadna ją bowiem piękność skomparować nie może. Wszakże i JMpanu Michałowi niczego! Owa raźność, owa kibić, owa talia wszystkich na siebie oczy porywa!
 — Świadkiem trędowata wojewodzicowa, która by była dała folwark chętnie dożywociem za pana podczaszyca — szepnął znowu jenerał.
 — Miło patrzeć kiedy — (za pozwoleniem), przerwał sobie orator — tu sęk!
 — A co tam takiego?
 — Sęk powtarzam, oracja organisty mówi o Bartku simpliciter, a ja o podczaszym Michale, tamta wychwala