Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom I 167.jpeg

 Do stojącego nie opodal od progu zbliżył się Fogelweder i ujął go za rękę.
 — Wszelka nadzieja stracona? — szepnął Górnicki. — Doktorze, macie wy jeszcze jaką?
 Fogelweder potrząsnął głową.
 Milczeli chwilę. Doktór ujął go za rękę i wywiódł z sobą do drugiej komnaty, w której, oprócz referendarza Czarnkowskiego, znajdował się chwilowo marszałek Radziwiłł, na uboczu rozpytujący cicho Jakóba Zaleskiego o króla.
 Zobaczywszy powracającego Górnickiego, Czarnkowski się zbliżył do niego.
 — Mówiłeś z nim? — zapytał.
 — Tak — rzekł starosta — i rozmowa była może dla chorego za długa. Zmęczyła go, ale odpuścić mnie nie chciał.
 — Dał ci jakie rozkazy?
 — Kazał mi jechać do Tykocina, abym mu jutro przywiózł dwa wizerunki: Elżbiety i Barbary, które zwykł był nosić przy sobie.
 — Jutro! — podchwycił Czarnkowski smutnie — lecz któż wie, czyje jutro jest... Biedny pan! Nie wspomniał co o królewnie?
 — I owszem — odparł Górnicki — los jej go obchodzi wielce, troskę ma wielką o nią.
 Referendarz zamilkł.
 — Doktorowie obaj — dodał po przestanku — żadnej już nadziei nie czynią. Jutro król na śmierć dysponować się będzie.