Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom III 066.jpeg

 Jędrzyk drgnął i podszedł ku niej żywo.
 — I wy myślicie, nikomu o tem nie mówiąc, zawierzyć i oddać się?
 — Mówić o tem nie mogę nikomu. Wam powiedziałam, boście przyszli w taką godzinę, żem w sobie tej tajemnicy utrzymać nie mogła... a wierzę, iż mnie nie zdradzicie...
 Odepchnąć koronę? nie chcieć być królową? — dodała. — Byłabym szaloną, ludzie by mną wzgardzili.
 Chodziła po komnacie.
 — O Boże! — zawołała jakby sama do siebie. — O Boże! Co pocznę? co odpowiem? Głowa pęka...
 Jędrzyk westchnął, litość czuł dla niej.
 — Wiecie co? dam wam radę dobrą — odezwał się cicho. — Nikt was lepiej nie oświeci nad naszego poczciwego biskupa Jana z Drażyc. Duchowny jest, tajemnicy nie wyda — a on to lepiej niż wy zrozumie...
 Krystyna się namyślała.
 — Nie... nie mogę głosić tego! nie mogę za radą biegać! czasu nie mam. Źlem uczyniła, żem wam to powiedziała... ale, stało się... za godzinę muszę rzec — tak, lub nie...
 Kupiec długo nie odzywał się, dumał.
 — Kiedyż wam to król mówił? król, sam? spytał. Jegoż tu nie było temi czasy?