Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom II 044.jpeg

 Kaźmirz rzucił nań okiem roztargnionem i ruszeniem ramion odpowiedział.
 — Znowu się u tego Neorży zbierają — dodał Rawa — liczba ich się mnoży, wygadywać im wolno bezkarnie, więc języki na dziadowski bicz rozpuszczają.
 — I cóż mówią? — zapytał król obojętnie, zbywając go się.
 — A cóż? zawsze jedno! Mnich ten zuchwały Baryczka, nie darmo Amadejów pokrewny... węgier też, choć ojciec z polką się ożenił, Baryczka się odgraża, że gotów z kazalnicy piorunować na króla... Nawet arcybiskupa i biskupa nie szczędzi za to, że oni was nie zmuszają z żoną żyć, a... inne niewiasty porzucić.
 Jakby kochanek i księża nie mieli? dodał Rawa.
 — Kochanki? miłośnice? powtórzył król z uśmiechem chłodnym — gdzież one są? Na dworze ich nie chowam.
 Kochan zamilkł.
 — Ani Arcybiskup, ni Biskup, dołożył król, nie dopuszczą temu szaleńcowi rzucić się na mnie.
 — Biskup? kto wie? odparł Kochan. Ks. Bodzanta to nie Jangrot spokojny, temu potrzeba koniecznie z kimś koty drzeć, mało mu może będzie mniszek sądeckich, porwie się na króla.
 — A inni, jacy tam u Neorży byli? spytał król po chwili.