Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom II 046.jpeg

 — Co to za śliczna była ta przestraszona! — zawołał — w życiu nie widziałem piękniejszej twarzyczki, ani oczu podobnych! Co z niej będzie, gdy urośnie! Westchnął.
 — I zmarnuje się ta piękność przedziwna pomiędzy żydowstwem brudnem — dodał ciszej.
 Kochan bacznie się w króla wpatrywał, jakby chciał sobie zapamiętać jego słowa.
 Rozmowa się przerwała.
 — Miłościwy mój — dorzucił po przestanku Kochan, Neorżę by gdzie na Rusi na zamku posadzić, aby tu kąkolu nie siał, drudzy by zamilkli.
 Rozśmiał się król głośno.
 — Aby się miał za takiego człowieka, którego ja, pan i król, lękać się muszę? Cześć by mu się wyrządziła za wielka. Głupców nie ma się co obawiać.
 Ruszył ramionami wzgardliwie.
 Aż wtem do drzwi już pukano.
 Kochan wnet pokorniejszą przybrawszy postawę cofnął się ku progowi. Po chodzie i kołataniu on i król poznali nadchodzącego Suchywilka.
 Wszedł z powagą, bez zbytniej poufałości, ani nadto się korząc, jak człowiek co królewską i swą godność oszacować umiał, a stanowiska był pewnym.
 Kaźmirz go witał uprzejmie.