Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom II 050.jpeg

 Zaprawdę, źle się stało, żem zaraz umowy z Jangrotem spisać nie kazał. Zwlekało się to od dnia do dnia, aż śmierć go niespodzianie zaskoczyła. — Niech Bodzanta żąda czego chce, dóbr zajętych nie powrócę.
 Z twarzy słuchającego widać było, iż niemal przekonanie królewskie podzielać musiał, a przynajmniej sprawy biskupa bronić wielkiej nie miał ochoty.
 Zarzucano mu naówczas powszechnie, iż za mało się czuł duchownym, a spraw stanu swojego zbyt sobie nie ważył i słabo za niemi obstawał.
 — Ciężkie to będzie! — westchnął.
 — Któż Biskupa podżegł do tego? bo on sam zrazu milczał — zapytał król.
 Suchywilk się uśmiechnął.
 — Być może, iż go namówiono! — odezwał się ciszej.
 Spojrzeli sobie w oczy, i porozumieli, iż jedna myśl przyszła obu.
 — Ks. Baryczka za biskupem stoi? — rzekł król.
 Głowy skinieniem potwierdził to słuchający.
 — Z tym się porozumieć i przejednać nie będzie łatwo — dodał Kaźmirz — znam go z dawna. Niechętnym mi jest może; jako Amadejom pokrewny — nie wiem — szuka tylko powodu aby walkę rozpoczął. Duch w nim niespokojny. Walce bym nie rad był, bo duchowny stan szanuję, bo