Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 146.jpeg

 Wiaduch dziwnie się mu począł przypatrywać, rad był już odgadnąć, z kim miał do czynienia.
 — Nie lubicie go? wtrącił gość.
 Na to pytanie spoważniała twarz Wiaducha.
 — Złego on nam nie zrobił nic — rzekł — myślę, że dobrze by chciał, a no nie może... Nieboszczyka starego Łokcia tośmy znali, młodego, trudno zobaczyć... Tamten dobry był... a i z prostym kmieciem jak z człowiekiem się nieraz rozgadał.
 Lekki rumieniec wystąpił na twarz podróżnemu...
 — Tamtego — mówił, zbliżając się doń Leksa — myśmy i ratowali nieraz, gdy się opuszczony od rycerstwa po kraju błąkał... ot tam wedle jaskiń i wąwozów! Kmiecie za niego broń brali i krew przelewali... pamiętamy to!!
 — I syn jego wam to pewnie będzie pamiętał — odparł, spierając się na ręku, zadumany gość.
 Popił piwem trochę, wlepił oczy w Wiaducha, który prawił ciągle.
 — W tym starym jakby ojca i brata myśmy czuli. Żył tak jako my, dla rycerstwa był surowy, dla nas dobry... pan Bóg mu to wynagrodził, boć się korony dobił...
 Podróżny z ławy wstał, poruszony dziwnie i przejęty... Obejrzał się, wieczór nadchodził.