Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom II 048.jpeg

walczyć; to znowu miłosierdzie czuł nad nieszczęśliwym, który życie męczeńskie wiódł w zamknięciu.
 Oba tak nieustępując wpatrywali się w siebie, Zbigniew nie cofnął się do izby; Bolko nie szedł daléj. Mimowolnie wyrwało mu się z ust.
 — Ktoś ty taki?
 Milczenie trwało chwilę długą, ciężki oddech tylko słychać było i ochrypły głos odpowiedział.
 — A ty?
 — Nie znasz mnie?
 — Nie.
 — Króla syn jestem, rzekł Bolko.
 Zbigniew rozśmiał się złośliwie, nie był panem siebie, krew i żółć uderzyły mu do głowy.
 — Byłem i ja synem króla — zawołał, a widzicie żem dziś niewolnikiem za kratą. Patrzajcie, abyście i wy tak nie skończyli.
 Bolko rozśmiał się głośno.
 — Ja? — zawołał ruszając ramionami, niebój się o mnie!
 I dodał. — Widzieliśmy się już raz w życiu!
 — Podobno — mruknął Zbigniew.
 — I ty mi winieneś życie — mówił Bolko — bom ci je mógł odebrać.
 — Wolałeś, bym zginął w łykach! — odparł Zbigniew.
 — Nie wiedziałem co cię czeka, a krwią się