Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom II.djvu/186

drzwi na pół otwarte. Potem nie siadając już zbliżył się do Spytka, okiem pytając Dobiesława...
 — Słyszeliście już co od niego?
 — O czem? — żywo odezwał się niespokojny Spytek.
 — O naradzie wczorajszego wieczora.
 — Ale ja nic nie wiem — z wielką niecierpliwością rzekł gospodarz — pan Dobiesław nie mówił mi nic.
 — Nie miałem czasu — odparł stary powolnie — zakrzyczeliście mnie tym Semkiem.
 Spytek z natężoną ciekawością przybliżył się do Jaśka z Tęczyna.
 — Dla naszej przyszłej królowej — rzekł cicho — męża nam rają.
 Gospodarz rozśmiał się.
 — A! już! — zawołał — to trochę zawcześnie. Gdybyśmy ją mieii!
 Kasztelan zwolna, spokojnie, jak był zwykł rozpoczął opowiadanie, którego młody pan słuchał z uwagą wielką. Twarzyczka jego chmurzyła się, posępniała, marszczyła, wyrażała zdziwienie, a gdy Jaśko dokończył, pomimo popędliwości swej, Spytek nie zebrał się na żadną odpowiedź. Myślał i widać było, że z tym wnioskiem tak nowym a niespodzianym oswoić mu się było trudno. Może on burzył jakieś osnute