Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/162

 — Najzupełniejszą — odpowiedział młody człowiek — za to ręczę.
 — Ale powiedzże mi...
 Władysław obejrzał się, postąpił krok... chciał znowu mówić coś więcéj i znowu coś go wstrzymało.
 — Ty bo mi nie chcesz wszystkiego powiedzieć! nagliła pułkownikowa.
 — Bo nie mogę! szepnął Władzio...
 — Mnie!!! dodała z takim wyrazem wyrzutu, błagania i uczucia głębokiego kobieta, że chłopak się prawie zawstydził. Zmięszany począł ją całować po rękach.
 — Daruj mi pani!
 — O nie! nie! nie mogę ci nieufności przebaczyć... Albin... gdzie jest Albin...
 Władzio potarł czoło ręką, myśłał.
 — Nie mógłem przecie powiedzieć tego przy wszystkich... niepotrzebnie straszyć i niepokoić... ale daj mi pani słowo, że niepowiesz nikomu.
 — Ja ci przysięgam... nawet Misi —
 — Albin — jest tutaj! szepnął Władysław. Pułkownikowa zatuliła mu usta ręką... a po chwili padła bezsilna na krzesło.
 — Ale to szaleństwo — poczęła głosem stłumionym... On! tu! gdzie go znają wszyscy? gdzie może go lada policyant poznać, wydać... to szaleństwo...
 — Widzi pani! z wymówką odparł Władek... pani