Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/254

 — Jestem, jak zawsze u stóp waszych, piękna pani...
 Dwie kobiety spojrzały na jenerałową, popatrzyły na nią z rodzajem poszanowania i litości razem i zwolna uśmiechając się... odeszły.
 Marya Pawłowna skinęła wiodąc za sobą starca ku oknu, opodal nieco od tłumu, który tu krążył ciekawy, śledzący ruch każdy, podsłuchujący każde słowo...
 — Co każecie, Maryo Pawłowno...
 Załamała ręce...
 — Jenerale, zawołała — wszystko, co chcesz... ratuj mnie!
 — O piękna pani! uśmiechnął się a raczéj skrzywił stary, wy wiecie, żem wam oddany.
 — Ratujcie mnie! to intryga niegodziwa!
 Stanisława Karłowicza wyprawują do Polski... Odebrał rozkaz wyjechać jutro rano — ja umrę. Jenerale, to mnie zabije...
 Stary stał zakłopotany...
 — Ale czemuż ja o tém wcześniéj nie wiedziałem.
 — To się stało w téj chwili... mnie on sam powiedział o tém na balu! Ja oszaleję! Idź, proś, błagaj, zrób, co chcesz..
 Marya Pawłowna szepnęła gorączkowo.
 — Dam na wasze ręce dla tego, kto go zastąpi, trzydzieści tysięcy rubli...