Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/279

 — Bardzo jestem szczęśliwym, zawołał, że przychodzę w porę. Nie powiem, że to przeczucie serca...
 — Byliżbyście tak głupi, Arsenie Prokopowicz, abyście do trzydziestu kilku lat ten niepotrzebny sprzęt chowali? ironicznie ostro poczęła Marya.
 — Figura retoryczna — poprawił się gość — nie zważajcie — Maryo Pawłowno...
 Gospodyni spojrzała nań długo, bacznie i wzdrygnęła się jakoś — westchnęła.
 Zdziwiony niezwykłym wyrazem twarzy, głosem, humorem... gość milczał.
 — Dosyć mi dokuczaliście, Arsenie Prokopowicz — odezwała się jenerałowa — czy nie znajdujecie, że czas, by już nam zawrzeć zgodę!
 — Zgodę! Maryo Pawłowno — jabym dał pół życia, gdyby ona była możliwą.
 — Na co tak wiele? dajcie rok lub dwa, będzie dosyć!
 — Jakto? wy? wy żądacie?
 — Abyś się zaprzągł w mój rydwan, ale wcale nie tryumfalny... będzie to wóz bojowy jak w Iliadzie...
 — A ja? woźnicą? podchwycił Arsen.
 — Może...
 — Wojna przeciw komu?
 — Wojna... odparła — no — domyślcie się...
 — Nie — przysięgam Bogu! nie! to coś tak nowego!! Nie! wy żartujecie..