Strona:PL JI Kraszewski Zygzaki.djvu/213

zoficzne wyłuszczenie jej proszę, tylko o pomoc. Musisz mi ją dać.
 — Gdybyś mi się przyznał żeś kogoś wczorajszej nocy zamordował — odezwał się Wilski — nie wiem czyby mnie to mocniej zdziwiło.
 — Wyjdźże z podziwienia, a wejdź na drogę przyjaźni — zakończył Oleś. — Przyjechałem po ciebie, abyśmy razem do hrabiny jechali.
 — Jakto? teraz? zaraz? — zawołał Wilski — ale ja jestem chory! ja nie mogę. — Niepodobieństwo.
 — Jesteś opiekunem... jesteś u hrabiny tak dobrze położony.
 — Daj mi pokój! — przerwał niemal gniewnie Wilski. Byłem w wielkich łaskach, niegdyś — dziś jestem w nienawiści. — Opieki postanowiłem się wyrzec.
 Z goryczą powiedziawszy te słowa, gospodarz podparł się na ręku i zapatrzył w okno.
 — Ja ci się tu na nic nie przydam chyba do popsucia sprawy — dodał. Trzeba znać Maryę — jest uparta... postanowiła córkę w klasztorze zamknąć i doprowadzi do tego że ją zrobi mniszką.
 — Dla tego aby jej posag dostał się Emilowi? ale ja posagu nie chcę — rzekł Oleś.
 — Toby było upokarzające — mówił Wilski. — Ona od swego nie ustąpi. Córki ci odmówi — z góry wiem.
 — Ja także jestem tego najpewniejszy — odezwał się Aleksander.
 — Więc po cóż?...
 — Dla tego się oświadczam, abym uszanował władzę matki, nim z nią rozpocznę walkę.
 — Skutek będzie ten, że przyśpieszy wyjazd Julii do Brygitek.
 Aleksander zmilczał. Po chwili spytał.
 — Jedziesz ze mną?
 — Nie mogę, jak cię kocham — zawołał Wilski — a zresztą powiem ci jeszcze jedno. — Pokłóciłem się z jenerałową, a póki ta baba tam jest, noga moja nie postanie.