zamowali się z wielką ochotą: Jan Daniel Hoffmann, Oloff, Ringeltaube i t. d.
165. Cudzoziemcy, którzy albo napływali do Polski, albo mieli jakiekolwiekbądź z nami stosunki, notowali również wrażenia swoje o tem, co godnego znaleźli w Polsce, a niektórzy nawet pisali historję Oprócz Coyera (§ 162), Jonsac pisał dzieje hetmana Stanisława Jabłonowskiego, Parthenay i Fassman pisali dzieje Augusta II, mamy też żywot króla Leszczyńskiego; w kilku wyszedł językach, między nimi i po polsku. Solignac, sekretarz Leszczyńskiego w Lotaryngii, odważył się na pragmatyczne dzieje narodu, które doprowadził aż do śmierci Zygmunta Augusta. Bizardiere pisał dzieje sejmów polskich i dzieje bezkrólewia po Sobieskim [1]). Daleryac opisywał panowanie Jana III, a najdokładniéj wyprawę jego wiedeńską i wojny tureckie na Wołoszczyznie.
Beauplan, artylerzysta polski za Zygmunta III i Władysława, wystawił przeciw kozakom Kudak nad Dnieprem i odbywał z hetmanem Koniecpolskim wszystkie ukraińskie wyprawy; opisał po francuzku Ukrainę i przylegle do niéj ziemie, Laboureur przyjechał do nas z marszałkową de Guebriant, która odwoziła Marję Ludwikę Władysławowi IV, opisywał Warszawę, dwór królewski i wszystko co w Polsce widział. Toż samo Bernard Connor, lekarz angielski, który za Jana Sobieskiego bawił w Polsce, opisywał dwór, rząd i ziemię. Zresztą nie brak także różnych podróży i sprawozdań. Odwiedzał nas i znakomity onego czasu poeta francuski Regnard i t. d. Materjałów tutaj w istocie nie brak [2]).
- ↑ „Dzieje bezkrólewia“ autor „Literatury“ przetłómaczył, objaśnił przypiskami i wydał w Wilnie w roku 1853.Przyp. wyd.
- ↑ Dr X. Liske wydał w r. 1876 dzieło pod tytułem: „Cudzoziemcy w Polsce“, w którem zebrał kilka wspomnień i pamiętników cudzoziemców z pobytu w naszym kraju. Najważniejszy z tych pamiętników należy do opisywanej epoki makaronizmu i panegiryków. Autorem jego jest Ulryk Werdum (1670—1672), który przybył do Polski jako towarzysz ajenta francuskiego Jana de Courthonne, pracującego z panami polskimi nad zrzuceniem Michała Wiśniowieckiego i osadzeniem na tronie księcia de Longueville.Przyp. wyd.
