Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/357

251

SALUSIA ORCZYKÓWNA

 Pewnieś czytał, że i dwór dąbiecki
  Meklebury czy pomry zabrali —
 Słyszysz? słyszysz?... szczeka pies niemiecki,
  Znają go tu i wielcy i mali:
  Stąd-ci wszystko, co dawne, wygnali,
 Nawet psiarnię; »bo to polska psiarnia«,
  Tak te mądre przybysze gadali;
 I na ludzi stąd przyszła męczarnia:
Rozpierzchli się po świecie, że aż strach ogarnia.

 A kto winien? dyabli to tam wiedzą!
  Boże, przebacz, że tak język bluźni,
 Lecz człek w dreszczach, jak zając pod miedzą,
  Więc i z dobrem słowem się opóźni.
  Kiedy język ci się raz rozluźni,
 To jak młyńskie kamienie tak warczy,
  Albo kuje, jak ten kowal w kuźni,
 Nie uważa już na nic — nie starczy
I pacierz, gdy bluźnierstwo raz duszę obarczy.

 Stary dziedzic — pamiętasz go jeszcze?
  Miał, gadali, złota pełne skrzynki:
 Dąbie, Wióry, Zaborze i Leszcze,
  Dawniej nawet Zagaj i Wycinki —
  Wszystko jego... zboże szło na rynki,
 A on jeździł... któżby wiedział, czemu?
  Ekonomy to-ci czyste młynki
 Wyprawiali harapem: polskiemu
To chłopu nie nowina, więc ulegał złemu.

 Miał w Paryżu koni całe stada;
  Wiesz, ten Szymek, co to był stajennym,
 To-ci o tem dziwy opowiada:
  Arabczyki pono chlebem pszennym
  Kazał żywić... Że był bardzo zmiennym,
 Że się kochał w różnicach, to żłoby,
  Zamiast zwykłym napojem codziennym,