Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/373

267

SALUSIA ORCZYKÓWNA

 Toć Salusia, jak chojarek w borze,
Więc pewnie czas jej sprawić trochę szersze łoże...«

 »Ta Salusia!...« zamruczał pod nosem...
  Tak ja znowu: »Co tam za kłopoty!
 Żeby-ć jeszcze każdy takim losem
  Mógł się cieszyć! Jak ten dukat złoty,
  Twa dziewucha!... Zresztą we wymłoty,
 Tak po żniwach, pogadamy z sobą;
  Wiesz, mój Jędruch nie jest bez ochoty;
 A to chłopak — nie zna się z chorobą:
Ja myślę, że podoba nam się pewnie obom.

 No, no, dalej!... nie kwaś się tak bardzo!
  Nie po żniwach, to i do ostatek
 Poczekamy; przecież nie pogardzą
  Dotąd sobą. Chłopczysko ma latek
  Coś dwadzieścia i kilka, a kwiatek
 Istny z raju Salczyne policzki;
  Takie stadło, to dobry zadatek:
 Będą wnuki, jak dęby, bez sprzéczki,
A wnuczki, jak matusia, prawdziwe różyczki...«

 Bo też prawda, że na okolicę
  Nikt nie widział podobnej dziewuszki;
 Taka prosta, jakbyś ulał świécę;
  A te oczy! a te małe nóżki!
  A tę chustkę, jak podwiąże w różki,
 Na warkoczach — no, to człek niemłody,
  Niedaleki śmiertelnej poduszki,
 Ale, mówię, to-ci czyste gody!
Aż strach, ażeby nie wleźć w jakie korowody!

 Na wesela i na różne tańce
  Zapraszali też ją wszyscy chętnie;
 Nawet Niemcy, takie samozwańce,
  Nie patrzali na nią obojętnie.
  Bo też wiedzą o tem dokumentnie