Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/444

338

JAN KASPROWICZ

  Oddźwięk w ich sercach... Ach! w smutku utonie
 Ze mną ich wnętrze! Ach! uczują dreszcze
Na obraz ten posępny, na słowa złowieszcze!

 VII.
 Jedno mi tylko zostało uczucie,
  W które się robak nie wgryzł u korzeni;
 Nie ma do niego przystępu zepsucie,
  Co tak się w grobie mojej duszy pleni;
  Ze wszystkich potęg, co dziś znikły w cieni
 Płonych pożądań, jedna postać żywa
  Jeszcze się dla mnie, jak ów dzień, promieni,
 Jeszcze mi źródło żywota odkrywa
I szczęściem mnie obdarza, sama nieszczęśliwa.

 VIII.
 Kształt to przesmutny, o pobladłej twarzy,
  Z dziwną boleścią w pogłębionem oku,
 Co się tak ogniem tajemniczym żarzy,
  Niby głąb ciemna górskiego potoku,
  Gdy nad nim bluszcze zwieszają się z boku
 Skał prostopadłych, a szczeliną z góry
  Przecina tkankę żałobnego mroku
 Ostry blask słońca, ten złocistopióry
Posłaniec rozkochanej w światłościach Natury...

 IX.
 Nie potrzebuję wyciągać swych ramion
  Za uchodzącem widmem tej postaci;
 Nie potrzebuję, drżący i bez znamion
  Męskiego hartu, co się w złudach traci,
  Płakać, choć nikt mi łzy tu nie zapłaci
 Próżno wylanej; o! prośbą daremną
  Nie potrzebuję jęczeć: »Wy, bogaci
 W promień duchowie, pozostańcie ze mną,
Sieroctwa mego chmurę rozerwijcie ciemną!«