Ta strona została uwierzytelniona.
VIII.
Żeś nas stworzył, a stworzył słabe i ułomne;
żeś nam kazał żyć w strachu i żyć w poniewierce;
żeś ból stworzył, a dał nam współczujące serce
i brzemię ponad siły dla barków ogromne;
żeś nam szczęścia pragnienie w smętne włożył dusze,
a rozkosz każdą przeklął, uciechy zakazał;
żeś w nas grzechu dopuścił, żądzami nas zmazał,
a sumienie nam dając, wydał na katusze:
z cierpień naszych, łez naszych i bólów i trwogi,
z chuci, błędów, upadków i grzechów i zbrodni,
z nieświadomości, która pętała nam nogi,
z życia, które nam było i ciemne i krwawe,
z wieków całych, lat długich, miesięcy, tygodni,
dni i godzin i sekund — Panie! zdaj nam sprawę!
