Strona:PL Joseph Conrad-Banita 078.jpeg

cka. Dziewczynka uśmiechnęła się i zapadła w sen głęboki.
 Almayer odszedł cicho, usiadł na bambusowym fotelu, oparł się o bambusową barjerę galerji i wzrok puścił po lśniącej się w słońcu wstędze rzeki. Stopniowo drzewa na przeciwległym brzegu oddalały się, malały mu w oczach, rozpływały. Przed znużonym jego wzrokiem rozciągały się same słońcem przepojone szafiry. Wkrótce i słońce znikło, pociemniało, wpadał w błogi stan pół omdlenia, spokoju. Parę razy jeszcze otworzył ciężkie powieki, zwarł je...
 — Almayer!
 Porwał się, wstrząsając cały.
 — Co? gdzie? jak? — bełkotał, wychylając się za balaski; po chwili cofnął się nieco zdziwiony.
 — Widmo, czy mara — szepnął obojętnie.
 — Czy mogę wejść? — pytał przyciszony głos pod balkonem.
 Almayer wychylił się znów, zniżonym lecz stanowczym mówiąc głosem:
 — Ani się waż. Zbudziłbyś mi dziecko. Tylko co zasnęło. Zresztą nic ci nie mam do powiedzenia...
 — Ale ja mam ci coś do powiedzenia — odparł głos za balkonem — i to coś niemałej wagi.
 — Tak sądzisz?...
 — Tak jest.
 — Lubisz żartować — mówił po chwili milczenia obojętnie Almayer. — Zawsześ był, pamiętam! kpiarzem i niektórzy podziwiali twój dowcip. Nie jednego brałeś na kawał, ale nie mnie, nie mnie. Nigdy ci, panie Willems, nie wierzyłem na słowo.
 — Nie przeczę, żeś przenikliwy, panie Al-