Strona:PL Joseph Conrad-U kresu sił.djvu/158

 — Wściekle jest ciemno, a mnie wcale nie przyszło do głowy, że pan tu przyjdzie dziś wieczór.
 — Któż to tak okropnie bredzi? — zapytał Van Wyk, jakby chcąc wyjaśnić dlaczego głośno się wzdrygnął.
 — Jack strąbił się. To nasz drugi mechanik. Taki już ma zwyczaj. On jutro po południu wytrzeźwieje, ale pan Massy będzie się złościć i chodzić wciąż po pokładzie. Chodźmy stąd lepiej.
 Mruknął coś o tym, że można by pójść porozmawiać „w willi“; od dawna już pragnął tam się dostać. Ale Van Wyk uchylił ów projekt niedbale; uważał że byłoby to chyba nieostrożnie. Pochłonął ich matowy czarny mrok pod jednym z dwóch wielkich drzew zostawionych u przystani, mrok nieprzenikniony, zwarty, u brzegu szerokiej rzeki, która jak gdyby przędła migotliwe nitki z blasku kilku wielkich gwiazd, opadłych gdzieniegdzie na jej rozległą, płynną ciszę.
 — Sytuacja jest bez kwestii poważna — powiedział Van Wyk. W białych ubraniach podobni do duchów, nie mogli rozpoznać swych twarzy, a stopy ich dotykały bezdźwięcznie miękkiej ziemi. Dało się słyszeć coś w rodzaju kociego mruczenia; Sterne był bardzo zadowolony ze wstępnych słów Van Wyka.
 — Pomyślałem od razu, proszę pana, że kto jak kto, ale pan zrozumie w jak przykrym jestem położeniu.
 — Tak, bardzo przykrym. Kapitan najwidoczniej źle się czuje. Może to początek końca. Ja widzę — i on sam zdaje sobie sprawę (wiem że mówię do człowieka rozumnego), tak jest, on zdaje sobie sprawę, że nogi odmawiają mu posłuszeństwa.
 — Nogi? hm! — Sterne, zbity z tropu, osowiał: — Może pan twierdzić że to nogi, jeśli się panu podoba; ale ja osobiście pragnąłbym wiedzieć, czy on zamierza wynieść się po dobroci ze statku. Dobre sobie! nogi! Ha, ha!