Strona:PL Karel Čapek - Zwyczajne życie.pdf/219

 I ta gospodyni z piersiam i opadającem i aż na brzuch.
 I ta prostytutka z wiaduktu?
 I ona, człowieku. Musiałaby być, psiacimać!
 I ta dziewczynka z wystraszonemi oczami?
 Ona przedewszystkiem! Przedewszystkiem! Nie byłbym jej przecie puścił tak sobie! I wogóle — — — Pal djabli, poswawoliłbym troszeczkę!
 A ty?
 Cóż ja?
 Czem chciałbyś być?
 Niczem poprostu. Tak jakoś być sobie...
 Żebrałbyś?
 Możebym i żebrał.
 A ty?
 — Ja? — — — Ja umarłbym w dwudziestym trzecim roku życia. Murowane.
 I niczego byś nie użył?
 Niczego. Tyle tylko, że żałowaliby mnie wszyscy.
 Hm, w takim razie ja poległbym jako żołnierz. Głupie to, juścić, ale ma się przecie tylu towarzyszy! A gdy zdychasz, to przynajmniej czujesz wściekłość, taką straszną i cudowną wściekłość, jakbyś komu pluł w pysk. Czegoście narobili, do cholery!
 A poetą zostałby który z was?
 Stul gębę! Jeśli już być, to czemś porządnem. Ale cóż ty! Byłeś spośród nas chyba najsłabszy, nie zdo-