Strona:PL Karol Dickens-Dawid Copperfield 083.jpeg

 Leniwy konik ruszył wolnym truchtem.
 — Jak pan dobrze wygląda, panie Barkis — odezwałem się, rozweselony widokiem tej znajomej twarzy.
 Pan Barkis spojrzał na mnie, otarł twarz rękawicą i obejrzał ją uważnie, jakby mógł znaleźć na niej obraz swego oblicza.
 — Napisałem do Peggotty, jak pan kazał — zapewniłem go znowu poważnie.
 — Eh! — mruknął obojętnie, jakgdyby z niechęcią.
 — Czy się co złego stało? — zapytałem cokolwiek niespokojny.
 — Ni-ic — mruknął znowu. — Nie odpowiedziała.
 Otworzyłem oczy szeroko.
 — Nie wiedziałem, że miała odpowiedzieć. Tego jej nie napisałem — tłumaczyłem się, szczerze zmartwiony.
 — Eh — zaczął znowu Barkis — nie potrzeba. Kiedy człowiek mówi, że jest gotów, to tak samo, jakby powiedział, że czeka na odpowiedź.
 Zastanowiłem się nad tem poważnie.
 — Ja tego nie wiedziałem, panie Barkis — rzekłem — może i Peggotty nie wie. Jeśli pan chce, to jej powiem.
 — Jeśli chcesz — zaczął Barkis po namyśle. — Można jej powiedzieć, że Barkis jest gotów i czeka na odpowiedź. Jak ona się nazywa?
 — Kto? Peggotty?
 — Peggotty! Czy to imię, czy nazwisko?
 Po raz pierwszy sam nad tem się zastanowiłem.
 — Nie — rzekłem — ona się nazywa Klara.
 — Tak myślałem — szepnął i pogrążył się w głębokie zamyślenie, milcząc i pogwizdując czasem zcicha.
 — Tak — odezwał się wreszcie głośno. — Można jej powiedzieć: Barkis czeka na odpowiedź. Na jaką odpowiedź? Na odpowiedź, że jest gotów.
 Wreszcie wyjął z kieszeni kawałek ołówka i jakby dla pamięci napisał na wewnętrznej stronie kozła — Klara Peggotty.